Hectische maand achter de rug

Het is nu even tijd om alles op een rijtje te zetten. We hebben een hele hectische maand achter de rug, waarbij liefde en verdriet bij elkaar kwam. Ik ben druk bezig geweest met de verjaardag van Femke en voor ik het wist was die dag voorbij en was onze kleine meid alweer 1 jaar, volgend jaar doet mama dat toch echt anders. Dan bestel ik een mooie slagroomtaart en ga ik meer genieten van de dag en de kleine meid. De taart was gelukt, maar ik ben altijd kritisch en het gaat toch stuk en ze heeft er niet eens veel van op, dus zonde van de tijd. Al met al was het een druk maar gezellig weekend en was ik weer blij dat de rust was wedergekeerd.

Jullie kennen ook vast wel het fenomeen "nesteldrang", daar heb ik sinds een paar weken al last van, beetje vroeg vind ik persoonlijk. Dus elke dag staat in het teken van schoonmaken, organiseren en dingen aanpassen om het allemaal nog een stukje aangenamer te maken in huis. Ondertussen groeit mijn buik met de dag lijkt het wel, dus pittig is het wel. 

Gelukkig is daar dan de vakantie in zicht, 23 april gaan we een weekje naar Center Parcs, we hebben de dag van te voren nog een weekendje eraan vastgeplakt, dat hadden we even nodig! De vrijdag voor we gaan wordt mijn moeder onverwachts, sneller geopereerd aan haar knie, dus dat is wel even raar. Zaterdags nog even op bezoek geweest en zondags nog even het huis aan kant en de spullen pakken. Ook was de planning om even in Vlijmen langs te gaan bij opa en oma, maar met opa gaat het niet zo goed en heeft dat weekend last van delieren, dus is het niet handig om langs te gaan. Maandag gaan we bepakt en bezakt op weg naar Center Parcs en het is nog goed weer ook. 's Avonds word ik gebeld door mijn vader dat het wat rustiger is geworden bij mijn opa en dat de dokter de volgende dag weer langs zal komen, ik druk mijn vader op het hart om me te bellen zodra er iets is. Op dinsdag na het zwemmen worden we gebeld in het huisje met het nieuws dat het niet goed gaat met opa en dat het verstandig is om nog even langs te komen om opa nog even te zien. Oei, dat is even een klap in mijn gezicht, ook al spookt dat al tijden door mijn hoofd, nu is het moment daar. We zijn zo snel als we konden richting Vlijmen gereden en hebben daar afscheid genomen van Opa, iedereen was erbij en ook Femke heeft even gedag gezegd. Luka is voor zijn deur gaan liggen en en heeft geen vin meer verroerd, hij voelde het volgens mij allemaal haarfijn aan. Tegen etenstijd zijn we weer terug gereden naar Center Parcs en hebben maar even frietjes gehaald. Voor de afleiding zijn we 's avonds zelfs naar de bingo geweest, nu kan ik me niet voorstellen dat ik dat kon, maar toen was het echt heel fijn om even met iets anders bezig te zijn. Woensdag hebben we ons verstand op nul gezet en ergens dacht ik nog dat opa het misschien nog wel een paar dagen vol zou gaan houden, maar het mocht niet zo zijn. Donderdagochtend worden we al vroeg gebeld met het nieuws dat Opa 's nachts is overleden...en dan?! We zouden weer terug kunnen gaan, maar dan zou ik niet meer terug kunnen of we kunnen nog even onze rust pakken en nog even genieten van de kleine en dan maandag wel verder zien. Die keuze was echt heel moeilijk, voor mij gevoel kon die vakantie toch niks meer worden, maar aan de andere kant als ik thuis was gaan zitten kun je verder ook niks. We zijn toch gebleven en hebben er nog het beste van gemaakt, wat niet makkelijk was, bij alles dacht ik aan opa en met het eten zag je families met opa en oma erbij, niet makkelijk dus. Maandag weer naar huis en 's avonds naar opa wezen kijken, had me er niks bij voorgesteld en ging er blanco naar toe, het viel me 100% mee en ben blij dat ik dat heb gedaan. Dinsdagavond hebben we allemaal een roosje bij opa in de kist gelegd en we kregen het programma te horen van de crematie. Na een korte nacht was daar de dag waar iedereen zo tegen op zag. Alles gaat in een roes voorbij en voor we het wisten moesten we de kist al sluiten, wat heel bijzonder was en ben ook blij dat ik daar bij was, het laatste moment om opa nog even te zien en dag te zeggen. De dienst was heel mooi en zo had opa het ook gewild, alle kleinkinderen hebben een stukje voorgelezen, een kaars aangestoken en rozen bij de kist gelegd. Dit was een gebeurtenis waarbij je merkt dat het ouderschap heel veel met je doet op emotioneel gebied, maar ik ben dan ook blij dat Femke opa nog wel heeft gekend, al zal ze dat niet meer weten als ze ouder is. Opa heeft kunnen zien dat ik goed terecht ben gekomen en een mooie gezonde meid op de wereld heb gezet waar hij nog van heeft kunnen genieten, het is goed zo, het gaat nu een plekje krijgen en we moeten weer verder. 

Al met al dus een hectische maand, nu is het tijd om even bij te komen, zover dit kan. Op het moment is Femke flink verkouden en dus behoorlijk van slag. Zelf merk ik ook dat het allemaal wat zwaarder wordt en vind ik de bevalling al aardig dichtbij komen. Ook vind ik het eng, omdat we nog zoveel moeten doen, komt het allemaal wel op tijd klaar?! We zullen zien...